Ανθίμου Γαζή 7. Μια σελίδα στην ιστορία…

• Προ-βολες
• Σελίδα στην ιστορία
• Tης Σαντρας Βουλγαρη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Παρασκευή, 16 Aπριλίου 2010

Θυμάμαι πως όταν στο σχολείο έλεγα ότι ο πατέρας μου δούλευε στην εφημερίδα «Εστία» αυτό υπονοούσε ότι θα ήταν ακραία συντηρητικός γι’ αυτό κι εγώ απέφευγα να το λέω. Ασχετα εάν εκείνος έτσι κι αλλιώς έγραφε στην οικονομική στήλη και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνα μόνο συντηρητικό δεν ήταν. Στην Ανθίμου Γαζή 7, το υπέροχο νεοκλασικό κτίριο που στέγαζε την «Εστία», η μέρα ενός δημοσιογράφου ξεκινούσε στις 6 το πρωί. Η ατμόσφαιρα οικογενειακή και η γεύση της πορτοκαλάδας που κερνούσαν ο Αδωνις Κύρου (τότε διευθυντής) και ο κύριος Καρανάνας (συνάδελφος του πατέρα μου) τόσο γλυκιά. Την περίοδο των διακοπών ήταν το ευτυχέστερο γεγονός να επισκεπτόμαστε την «Εστία»: Περνούσαμε από το ιστορικό τυπογραφείο του ισογείου, ανεβαίναμε την ξύλινη σκάλα που έτριζε και η «υιοθετημένη» γάτα στον δεύτερο μας υποδεχόταν γουργουρίζοντας. Στο καμαράκι της σοφίτας η απόλυτη γαλήνη. Μαζεύαμε τα χαρτιά και φεύγαμε για τσάρκες στο κέντρο της Αθήνας. Οι μέρες περνούσαν ανέμελες και η δουλειά ενός δημοσιογράφου φαινόταν σαν ανάσα, κομμάτι της καθημερινότητας που ζούσα ως παρατηρητής της. Ισως επειδή ποτέ δεν άκουσα γκρίνια, δεν ένιωσα τον κόπο που έκρυβε το έργο αυτό. Πολλά χρόνια μετά θα συνειδητοποιούσα το βάθος της εργασίας, την ποιότητα, την αφοσίωση. Αρετές σπάνιες όπως η ταπεινότητα, η γενναιοδωρία, η ακεραιότητα.

Ηταν πολλά αυτά που θα ήθελα να τον ρωτήσω, τώρα όμως η επαφή μας είναι πλέον μεταφυσική. Πρόσωπα, γεγονότα, σχόλια για όλα όσα συνέβησαν και έμαθα από τότε δουλεύοντας στον ίδιο χώρο. Περισσότερο απ’ όλους ήθελα τη δική του γνώμη, όχι μόνο επειδή ήταν πατέρας μου, αλλά επειδή εκπροσωπούσε το πρότυπο ενός αληθινού δημοσιογράφου εκείνης της εποχής. Περίμενα πολύ και η απάντηση ήρθε, φωτεινή και απαστράπτουσα. Πριν από λίγες μέρες όταν τα βήματά μου με οδήγησαν στην «Εστία», το κτίριο της οποίας εδώ και δύο χρόνια έχει κλείσει αναμένοντας την αποκατάστασή του. Ως διά μαγείας η πόρτα ανοίγει… Μόνο για μένα; Ανθίμου Γαζή 7. Μια σελίδα στην ιστορία.