- Ετσι λέγεται το βιβλίο του Π. Ρίτσαρντσον για το περιοδικό «Ramparts» που άλλαξε το τοπίο στα έντυπα της Αμερικής
«Οι καλύτερες στιγμές του «Ramparts»; Νομίζω ότι οι καλύτερες στιγμές του περιοδικού ήταν τα ρεπορτάζ του για τις δραστηριότητες της CIA. Το πρώτο εξ αυτών εμφανίσθηκε τον Απρίλιο του 1966 και αποκάλυπτε ότι το πανεπιστήμιο Michigan State είχε αναλάβει προγράμματα στο Νότιο Βιετνάμ εργολαβία από την Υπηρεσία. Από εκεί ξεκίνησαν όλα!».
Μας μιλάει ο Πίτερ Ρίτσαρντσον, συγγραφέας του βιβλίου «Α Bomb in Every Issue, How the Short, Unruly Life of Ramparts Magazine Changed America» («Μια βόμβα σε κάθε τεύχος, πώς η σύντομη, ανυπάκουη ζωή του περιοδικού «Ramparts» άλλαξε την Αμερική»), που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «New Press». Θέμα του πονήματός του είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: ένα έντυπο που έφερε τα πάνω κάτω στα media των ΗΠΑ.
- Επανάσταση με στιλ
Και το διέπραξε, πακετάροντας τα ρεπορτάζ του σε θελκτικό περιτύλιγμα: Μέσα στον ορυμαγδό των αντεργκράουντ εντύπων του εξήντα, το «Ramparts» ξεχώριζε για τις αποκαλύψεις του, τα έξυπνα εξώφυλλά του, το διαβρωτικό χιούμορ, το όμορφο lay out.
*Το «Ramparts» είδε το φως της ημέρας το 1962 στο Σαν Φρανσίσκο, ως καπρίτσιο ενός πλουσιόπαιδου, του Εντουαρντ Κίτινγκ. Τα άρθρα του, τότε, αναφέρονταν σε προβλήματα του καθολικισμού και η ύπαρξή του αφορούσε μονάχα τους προοδευτικούς τω πνεύματι θρησκευόμενους.
*Ολα αυτά άρχισαν να αλλάζουν το 1964, όταν στην καρέκλα του διευθυντή κάθησε ο έως τότε ρεπόρτερ της εφημερίδας «San Fransisco Chronicle» Γουόρεν Χινκλ.
*Ο Χινκλ αποφάσισε να κυνηγήσει τα ρεπορτάζ που τα μεγάλα ΜΜΕ, είτε για λόγους ιδιοτελείς είτε λόγω φόβου, άφηναν ανέγγιχτα. Στο στόχαστρό του βρέθηκαν σύντομα η CIA, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, η καταπίεση των μαύρων, το αστυνομικό κράτος.
*Και το 1966, έκανε το μπαμ! Οπως ανέφερε πιο πάνω και ο Πίτερ Ρίτσαρντσον, ξεσκέπασε το νταλαβέρι της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών με το φαινομενικά αθώο πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν.
«Η πιο σημαντική συνεισφορά του «Ramparts» ήταν εν τέλει η αναζωογόνηση του αμερικάνικου ρεπορτάζ», επισημαίνει ο συγγραφέας. «Εντάξει, έκανε δουλειά και το «Nation», εκείνη την εποχή, αλλά πριν αρχίσει να γράφει το «Ramparts» για το Νότιο Βιετνάμ και τη CIA επικρατούσε γενική μούγκα. Κι αμέσως μετά, ξεκίνησε το αποκαλυπτικό «60 Minutes» στο δίκτυο CBS, μπήκαν στο παιχνίδι οι «New York Times» με τα Pentagon Papers, έσκασε στη «Washington Post» το στόρι του Γουοτεργκέιτ.
Ολη αυτή η περίοδος του καυτού, του ηλεκτροφόρου ρεπορτάζ, από τις αποκαλύψεις του «Ramparts» ξεκίνησε. Και μην ξεχνάτε ότι εξαιτίας των συγκεκριμένων αποκαλύψεων αποφάσισε για πρώτη φορά το Κογκρέσο να βάλει χέρι στη CIA…».
*Φυσικά, η CIA δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Μόλις βγήκε στο φως η σχέση της με το Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, διέταξε να ερευνηθούν όλοι οι συνεργάτες του «Ramparts» για «κόκκινες» διασυνδέσεις. Δεν προέκυψε απολύτως τίποτε.
Το «Ramparts» απέκτησε αίγλη, είδε την κύκλοφορία του να εκτοξεύεται πάνω από 250.000 αντίτυπα, προσέλκυσε συνεργάτες όπως ο Σίμουρ Χερς, η Αντζελα Ντέιβις, ο Ταρίκ Αλί, η Σούζαν Σόνταγκ, ο Νόαμ Τσόμσκι.
- Η τόλμη πουλάει
*Και δεν σταμάτησε να προκαλεί το κατεστημένο, δημοσιεύοντας, μεταξύ άλλων, τα γράμματα από τη φυλακή του μαύρου ακτιβιστή Ελντριτζ Κλίβερ (αργότερα τον προσέλαβε κιόλας) και τα ημερολόγια του Τσε Γκεβάρα (με πρόλογο Φιντέλ Κάστρο παρακαλώ!). Φρόντιζε, μάλιστα, να επιτίθεται σφόδρα στη φιλελεύθερη ελίτ, πράγμα που προκαλούσε συχνά πυκνά την οργή της τελευταίας. Εξ ου και η φράση «Μια βόμβα σε κάθε τεύχος».
*Ολα, όμως, έχουν ένα τέλος. Κάποια στιγμή οι εκκεντρισμοί του διευθυντή Χινκλ υπερέβησαν τα εσκαμμένα, κάποια στιγμή το πορτοφόλι του εκδότη Κίτιγνκ άρχισε να στεγνώνει, κάποια στιγμή ξίνισε η σχέση του περιοδικού με τους Μαύρους Πάνθηρες. Το 1969 ο Χινκλ υποχρεώθηκε να αποχωρήσει και κάπως έτσι το «Ramparts» έχασε τη ζωντάνια του, αναλώθηκε στην ενδοσκόπηση της Νέας Αριστεράς και κατέβασε ρολά το 1975.
*Τα διδάγματά του; «Η αμερικανική δημοσιογραφία πέφτει ενίοτε σε πολύχρονη χειμερία νάρκη», καταλήγει ο Πίτερ Ρίτσαρντσον. «Δεν είναι λίγοι οι Αμερικανοί που εκνευρίζονται πολύ με αυτή την κατάσταση, και δεν μιλάω μόνο για τους αριστερούς τώρα. Η πλειοψηφία, από την άλλη, πιστεύει, ή έστω θέλει να πιστεύει, ότι τα μεγάλα ΜΜΕ με κάποιο τρόπο θα μας πουν αυτό που πρέπει να μάθουμε.
»Κι ύστερα έρχεται το «Ramparts» και δείχνει ότι δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, ότι χρειαζόμαστε εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης που θα αναγκάζουν αυτά ακριβώς τα μεγάλα ΜΜΕ, τα ΜΜΕ που ανήκουν σε κολοσσιαίες εταιρείες, να πράξουν το δημοσιογραφικό καθήκον τους».
- Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009
viewpress 