- Του Roberto Mancini* / The Guardian
Στην Ιταλία, η ελευθερία του Τύπου απειλείται με τρεις τρόπους.
1) Από την ανοικτή βία των διαφόρων κλάδων της μαφίας – της Καμόρα στη Νάπολη, της Ντράνγκετα στην Καλαβρία, της Κόζα Νόστρα στην Σικελία και της Σάκρα Κορόνα Ουνίτα στην Απουλία. Πάνω από δέκα δημοσιογράφοι εργάζονται με αστυνομική προστασία. Πέρα από τη γνωστή περίπτωση του Ρομπέρτο Σαβιάνο, συγγραφέα του βιβλίου «Γόμορρα», με αστυνομική προστασία ζει και η Ροζάρια Καπακιόνε, ρεπόρτερ της εφημερίδας της Νάπολης «Ιλ Ματίνο» και συγγραφέας του βιβλίου «Ο Χρυσός της Καμόρα». Ακόμη πιο διαφωτιστική είναι η περίπτωση του Λίριο Αμπάτε, του 38χρονου ρεπόρτερ του ιταλικού πρακτορείου ειδήσεων Ansa στο Παλέρμο της Σικελίας και συγγραφέα του βιβλίου «Οι συνένοχοι». Ο Αμπάτε, που ζει με 24ωρη αστυνομική προστασία πρόσφατα έγραψε: «Οι επικεφαλής της μαφίας έχουν αλλάξει τα τελευταία δέκα – δεκαπέντε χρόνια. Δεν είναι πια αγρότες. Σήμερα είναι γιατροί, πολιτικοί, απόφοιτοι πανεπιστημίου. Γνωρίζουν τη σημασία της πληροφόρησης και προσπαθούν να τη χειραγωγήσουν. Η βία είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι δημοσιογράφοι συχνά υποχωρούν σε πιέσεις, διαφθείρονται ή εξαγοράζονται».
2) Με νόμους που καταστρέφουν την ελευθερία του Τύπου, οι οποίοι υποστηρίζονται από έναν ατυχή συνασπισμό κεντροδεξιάς και κεντραριστεράς και στοχεύουν να παρεμποδίσουν τη δουλειά τολμηρών δημοσιογράφων και δικαστών. Και οι δύο παρατάξεις έχουν αποφασίσει να κλείσουν τα μάτια στη μαφία, η οποία ελέγχει πολλές ψήφους, υπό τον όρο να αποφεύγουν τις δημόσιες, θεαματικές πράξεις φονικής βίας.
Ετσι, το ιταλικό Υπουργικό Συμβούλιο έχει προτείνει νόμο που περιορίζει τη χρήση μαγνητοφωνημένων πληροφοριών αν πρόκειται για εγκλήματα που τιμωρούνται με κάθειρξη μικρότερη των 10 ετών. Επίσης, η χωρίς άδεια δημοσίευση προϊόντων υποκλοπών από τα μέσα ενημέρωσης τιμωρείται με φυλάκιση και βαριά πρόστιμα.
Δεν μπορεί κανείς παρά να αντιμετωπίσει τον νόμο αυτόν με εξαιρετική καχυποψία. Ενώ ισχυρίζεται ότι προστατεύει την ιδιωτική ζωή, στην πραγματικότητα αποκρύπτει κάποια εγκλήματα από την κοινή γνώμη και αποτρέπει την έρευνά τους από τη Δικαιοσύνη.
3) Από τον πολλαπλασιασμό των τηλεσκουπιδιών, τόσο στα κανάλια του Μπερλουσκόνι όσο και στη δημόσια τηλεόραση.
Ντρέπομαι που στη χώρα μου το 65% των πολιτών σχηματίζουν άποψη για τον κόσμο αποκλειστικά μέσα από τις τηλεοπτικές εικόνες. Μόνο 5 εκατομμύρια Ιταλοί αγοράζουν καθημερινά εφημερίδα. Η κατάσταση ταιριάζει περισσότερο σε αναπτυσσόμενη χώρα παρά σε σύγχρονη δημοκρατία.
*Ο κ. Roberto Mancini είναι Ιταλός δημοσιογράφος.
viewpress 