Η καθολική επικράτηση των εκπομπών ριάλιτι στη Βρετανία τείνει να εξοστρακίσει από την τηλεόραση, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Κεν Ράσελ, το κατεξοχήν τηλεοπτικό προϊόν, τις (τηλε) ταινίες και τις σειρές.
Σε πρόσφατο άρθρο του στους Times αναπολεί τις μεταφορές κλασικών θεατρικών και μυθιστορηματικών έργων, τις εξαιρετικές ερμηνείες ηθοποιών που σφράγισαν την εποχή τους. «Πού είναι σήμερα τα μυριάδες έργα που γεννάει η ανθρώπινη φαντασία;» αναρωτιέται, διαπιστώνοντας ότι τα σενάρια του Χάρολντ Πίντερ, του Τομ Στόπαρντ, του Ντέιβιντ Μάμετ ή του Γούντι Αλεν εκτοπίζονται στις τελευταίες θέσεις της λίστας αναμονής. Η επικράτηση των ριάλιτι στις μυριάδες δυνατές εκδοχές του είδους μάς στερεί τη θεμελιώδη ανθρώπινη ανάγκη για την αφήγηση ιστοριών.
Η μεγάλη μέχρι σήμερα δύναμη της τηλεόρασης έγκειτο στη δυνατότητά της να αφηγείται, δίνοντας εικόνα στα γεννήματα της φαντασίας. Η τηλεόραση συνέχιζε μέχρι τώρα να ξετυλίγει το τρισχιλιόχρονο νήμα της αφήγησης που συνέδεε τους ανθρώπινους πολιτισμούς από την εποχή του Ομήρου. Η τηλεοπτική μεταφορά ιστοριών αποτελούσε το τελευταίο βήμα στην εξέλιξη της προφορικής αφήγησης, διατηρώντας ακέραιο τον δεσμό με τις περιπέτειες που έψαλλε ο τυφλός αοιδός. Από την τραγουδιστή γλώσσα της προφορικής παράδοσης και τη μουσικότητα της γλώσσας του μυθιστορήματος, στον 20ό αιώνα έγινε το μεγάλο βήμα στη μουσική της κινηματογραφικής γλώσσας. Στην αφήγηση μέσω της τηλεοπτικής εικόνας. Το συλλογικό ασυνείδητο βρίθει ιστοριών, οι οποίες αποτελούν τον συνεκτικό ιστό κάθε κοινωνίας και κάθε γενιάς.
Οι ιστορίες αποτελούν την αφήγηση και συνάμα μια ερμηνεία της ζωής, γι’ αυτό και κουβαλούν μια αλήθεια κατά πολύ υπέρτερη της «αντικειμενικότητας» του απλού γεγονότος. Οι ιστορίες δίνουν τροφή στη φαντασία, διευρύνουν τα όρια της σκέψης μας, καθιστώντας μας οξυδερκέστερους παρατηρητές της ζωής.
Η επικράτηση στην τηλεόραση του στείρου (καθότι ανεκδιήγητου) γεγονότος και η ανάδειξή του σε αυταξία (reality show) φτωχαίνει δραματικά τη ζωή μας.
- Του Σπυρου Γιανναρα, Η Καθημερινή, 31/01/2009
viewpress 