- Της Πόπης Διαμαντάκου, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Ο πολιτισμός μας έχει μάθει να σεβόμαστε το πένθος. Και τους νεκρούς. Όχι όμως η τηλεόραση. Εδώ ο πόνος γίνεται προϊόν, το δάκρυ ποσοστά τηλεθέασης και αν κάποιος φεύγει από τη ζωή θεαματικά, γίνεται «άγιος»
O πόνος πάντα πουλούσε. Και προ τηλεόρασης. Η μεγάλη περιπέτεια των σύγχρονων καιρών είναι η ανάδυση στη δημόσια σκηνή των κατατρεγμένων και πονεμένων. Και η μετατροπή τους σε ήρωες. Αρκεί να εκθέσει τον πόνο του. Μπροστά στις κάμερες. Αν μάλιστα, ένα άψογο στάιλινγκ υπογραμμίζει την ομορφιά και τη χάρη εκείνου που πονάει γιατί πενθεί, για παράδειγμα, τότε η εκτυφλωτική αντίθεση με τον θάνατο κάνει τον πόνο ακόμη πιο φωτογενή. Ακριβώς όπως συνέβη με την εμφάνιση της Αγγελικής Ηλιάδη στης Τατιάνας.
Την αποθέωσε η σκηνοθεσία μιας εκπομπής με στόχο την κατανάλωση του πένθους της σαν απογευματινό τηλε-έδεσμα. Γιατί ως τέτοιο προβλήθηκε το δράμα μιας γυναίκας που έχασε τον καλό της με τραγικό τρόπο, μιας μάνας που μεγαλώνει ορφανό. Πόσες μανάδες χαροκαμένες έχουν ζήσει το ίδιο. Πόσα παιδιά θυμούνται τέτοιες στιγμές! Στην ανακουφιστική αίσθηση ότι ο πόνος δεν κάνει διακρίσεις στηρίζει την αθώωσή της η τηλεόραση αυτού του είδους. Στην πραγματικότητα όμως, είναι η τηλεόραση που πολτοποιεί κάτω από την ένταση του συναισθήματος κάθε αξία, κάθε λογική και σύνεση. Ο πόνος εξισώνει τους πάντες και εξαγνίζει. Γι΄ αυτό και λατρεύονται στην εποχή μας τα θύματα.
Δεν έχει σημασία τίνος θύμα και για ποιον λόγο. Αρκεί να προσφέρει συγκίνηση με την αφήγηση των βασάνων του on camera. Αυτήν τη φορά, στης Τατιάνας ήταν μια νεαρή αοιδός, που έχει προσφέρει εδώ και χρόνια με τη ζωή της άφθονο υλικό στα μεσημεριανάδικα σαλονάκια. Αυτά της έχουν απονείμει την ιδιότητα του θύματος. Θύμα των γονιών της, θύμα της ζωής και των γκάνγκστερ που «έφαγαν» τον αγαπημένο της.
Είχε τίποτε άλλο να πει; Τίποτε απολύτως. Πρόσφερε απλώς στον φακό τη φιγούρα της τυλιγμένη στο φέγγος του πένθους. Με την Τατιάνα να ενισχύει την σκηνοθεσία του πόνου αγκαλιάζοντας κάθε τόσο την πονεμένη καλεσμένη της, σφιχτά, σαν αδελφή. Και οι δυο τους άψογα μακιγιαρισμένες και ντυμένες, γιατί ο πόνοςπόνος, αλλά και η ελληνική τηλεόραση θέλει την ψευτογκλαμουριά της. Άλλωστε το δάκρυ που πέφτει πάνω από πέντε στρώσεις μάσκαρα κάνει περισσότερο εφέ.
Με όλο τον σεβασμό προς τον πραγματικό πόνο της απώλειας, τον οποίο ουδείς αμφισβητεί ότι αισθάνονται οι οικείοι εκείνων που φεύγουν από τη ζωή, η τηλεοπτική έκθεση των συναισθημάτων τους δεν αποτελεί παρά σόου.
Και μάλιστα, είναι τέτοια η δύναμη του συναισθήματος που γίνεται θέαμα, ώστε χάνουν οι λέξεις τα νοήματά τους και οι έννοιες το περιεχόμενό τους. Ο παραβάτης για παράδειγμα δεν είναι πια ένας παραστρατημένος, αλλά ένας αγαπημένος που χάθηκε όπως δισεκατομμύρια άλλοι, ένα θύμα που αγιοποιήθηκε από την τηλεόραση. Παράδειγμα η περίπτωση Σεργιανόπουλου που με αφορμή τη δίκη για τη δολοφονία του επανέρχεται με δακρύβρεχτα βίντεο για να προσδώσει σε πλήθος εκπομπών την πινελιά της «συγκίνησης».
Το γνωρίζουμε πλέον, ότι ο πόνος των άλλων πουλάει. Σε όποια συσκευασία κι αν προσφερθεί στο φιλοθέαμον είναι βέβαιο ότι θα καταναλωθεί με κανιβαλικούς αυτοματισμούς.
Πόσο χειρότερα πια;
Όσο για τη λάμψη του «θύματος» είναι ιερή όταν φωτίζει τον σταρπαρουσιαστή που θα καταφέρει να το έχει στον καναπέ του. Εξ ου και η εισαγωγική εμφάνιση της Τατιάνας, λίγο πριν ξεκινήσει το σόου «πένθος της Ηλιάδη», είχε την αυταρέσκεια εκείνου που θεωρεί ότι πετυχαίνει «λαβράκια». Μπήκε με ύφος αρτίστας στο πλατό, στάθηκε μπροστά σε κοινό, δυστυχώς πιτσιρικάδων, που χτυπούσαν παλαμάκια σαν κλακαδόροι πολιτευτή. Κατόπιν επιδόθηκε σε ένα λογύδριο περί δύσκολης χρονιάς και κρίσης. Άσχετο. Ή μήπως σχετικό με την εκπομπή των δακρύων που ακολούθησε, σαν προμήνυμα ίσως, των χειρότερων που θα ακολουθήσουν αυτήν τη χρονιά; Πόσο χειρότερα πια;
viewpress 